خدا را،می زنم فریاد،خدارا

کنجشک و خدا

روزها گذشت و گنجشک با خدا هیچ نگفت .

فرشتگان سراغش را از خدا گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت " . می اید ،

من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی ام که دردهایش را در خود

نگه می دارد و سر انجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست .

فرشتگان چشم به لبهایش دوختند ، گنجشک هیچ نگفت و خدا لب به سخن گشود :

" با من بگو از انچه سنگینی سینه توست ." گنجشک گفت " لانه کوچکی داشتم ، ارامگاه

خستگیهایم بود و سرپناه بی کسی ام . تو همان را هم از من گرفتی . این توفان بی موقع چه

بود ؟ چه می خواستی از لانه محقرم کجای دنیا را گرفته بود ؟ و سنگینی بغضی راه بر

کلامش بست. سکوتی در عرش طنین انداز شد . فرشتگان همه سر به زیر انداختند.خدا گفت " ماری در راه لانه ات بود . خواب بودی . باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند. انگاه تو

از کمین مار پر گشودی . گنجشک خیره در خدایی خدا مانده بود.

خدا گفت " و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام بر خاستی.

اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود . ناگاه چیزی در درونش فرو ریخت. های های گریه

هایش ملکوت خدا را پر کرد

گاندی پنج‌شنبه 26 اسفند‌ماه سال 1389 ساعت 12:24 ب.ظ

0 نظر

شعر۶

شما می تونید کتاب انجیل برنابا را از لینک زیردانلودکنید،بعد ازدانلود فقط کافیست رمز www.irebooks.com-www.ircdvd.com راوارد کنید تا کتاب براتون باز بشه به همین راحتی

لینک دانلود: http://www.uploadtak.com/images/i7wq0mn7aelhny4fjt9.zip

اگه سرعت دانلود شما پایینه می تونیداز طریق بزنامه ای که در یکی از پستهای وبلاگ قرار داده ام سرعت دانلود خود را بالا ببریدفقط کافیست درجستجوگرگوگل همین وبلاگ افزایش سرعت دانلود را serch کنیدوبرنامه ی مورد نظر را دانلود کنید.

راستی هرکتاب یا برنامه یا هر چیز دیگه ای رو خواستین در بخش نظر بدهیدعنوان کنید تا اگه تونستم براتون بزارم.

گاندی پنج‌شنبه 26 اسفند‌ماه سال 1389 ساعت 12:23 ب.ظ

0 نظر

شعر۶

بادا مبارک در جهان

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14

بادا مبارک در جهان سور و عروسیهای مازهره قرین شد با قمر طوطی قرین شد با شکران القلوب فرجت ان النفوس زوجتبسم الله امشب بر نوی سوی عروسی میرویخوش میروی در کوی ما خوش میخرامی سوی ماخوش میروی بر رای ما خوش میگشایی پای مااز تو جفا کردن روا وز ما وفا جستن خطاای جان جان جان را بکش تا حضرت جانان مارقصی کنید ای عارفان چرخی زنید ای منصفاندر گردن افکنده دهل در گردک نسرین و گلخاموش کامشب زهره شد ساقی به پیمانه و به مدوالله که این دم صوفیان بستند از شادی میانقومی چو دریا کف زنان چون موجها سجده کنانخاموش کامشب مطبخی شاهست از فرخ رخی

سور و عروسی را خدا ببرید بر بالای ماهر شب عروسیی دگر از شاه خوش سیمای ماان الهموم اخرجت در دولت مولای ماداماد خوبان میشوی ای خوب شهرآرای ماخوش میجهی در جوی ما ای جوی و ای جویای ماخوش میبری کفهای ما ای یوسف زیبای ماپای تصرف را بنه بر جان خون پالای ماوین استخوان را هم بکش هدیه بر عنقای مادر دولت شاه جهان آن شاه جان افزای ماکامشب بود دف و دهل نیکوترین کالای مابگرفته ساغر میکشد حمرای ما حمرای مادر غیب پیش غیبدان از شوق استسقای ماقومی مبارز چون سنان خون خوار چون اجزای مااین نادره که میپزد حلوای ما حلوای ما

دیدم سحر آن شاه را

1
2
3
4
5
6

دیدم سحر آن شاه را بر شاهراه هل اتیزان می که در سر داشتم من ساغری برداشتمگفتا چیست این ای فلان گفتم که خون عاشقانگفتا چو تو نوشیدهای در دیگ جان جوشیدهایآن دلبر سرمست من بستد قدح از دست مناز جان گذشته صد درج هم در طرب هم در فرج

در خواب غفلت بیخبر زو بوالعلی و بوالعلادر پیش او میداشتم گفتم که ای شاه الصلاجوشیده و صافی چو جان بر آتش عشق و ولااز جان و دل نوشش کنم ای باغ اسرار خدااندرکشیدش همچو جان کان بود جان را جان فزامیکرد اشارت آسمان کای چشم بد دور از شما

می ده گزافه ساقیا

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29

می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجاپیش آر نوشانوش را از بیخ برکن هوش رادر مجلس ما سرخوش آ برقع ز چهره برگشادیوانگان جسته بین از بند هستی رسته بینزودتر بیا هین دیر شد دل زین ولایت سیر شدبگشا ز دستم این رسن بربند پای بوالحسنبی ذوق آن جانی که او در ماجرا و گفت و گونانم مده آبم مده آسایش و خوابم مدهامروز مهمان توام مست و پریشان توامهر کو بجز حق مشتری جوید نباشد جز خریمیدان که سبزه گولخن گنده کند ریش و دهندورم ز خضرای دمن دورم ز حورای چمناز دل خیال دلبری برکرد ناگاهان سریجمله خیالات جهان پیش خیال او دوانبد لعلها پیشش حجر شیران به پیشش گورخرعالم چو کوه طور شد هر ذرهاش پرنور شدهر هستییی در وصل خود در وصل اصل اصل خودسرسبز و خوش هر ترهای نعره زنان هر ذرهایگل کرد بلبل را ندا کای صد چو من پیشت فداذرات محتاجان شده اندر دعا نالان شدهالسلم منهاج الطلب الحلم معراج الطربالعشق مصباح العشا و الهجر طباخ الحشاالشمس من افراسنا و البدر من حراسنایا سایلی عن حبه اکرم به انعم بهیا سایلی عن قصتی العشق قسمی حصتیالفتح من تفاحکم و الحشر من اصباحکماریاحکم تجلی البصر یعقوبکم یلقی النظرالشمس خرت و القمر نسکا مع الاحدی عشراصل العطایا دخلنا ذخر البرایا نخلنا

گردن بزن اندیشه را ما از کجا او از کجاآن عیش بیروپوش را از بند هستی برگشازان سان که اول آمدی ای یفعل الله ما یشادر بیدلی دل بسته بین کاین دل بود دام بلامستش کن و بازش رهان زین گفتن زوتر بیاپر ده قدح را تا که من سر را بنشناسم ز پاهر لحظه گرمی میکند با بوالعلی و بوالعلاای تشنگی عشق تو صد همچو ما را خونبهاپر شد همه شهر این خبر کامروز عیش است الصلادر سبزه این گولخن همچون خران جوید چرازیرا ز خضرای دمن فرمود دوری مصطفیدورم ز کبر و ما و من مست شراب کبریاماننده ماه از افق ماننده گل از گیامانند آهن پارهها در جذبه آهن رباشمشیرها پیشش سپر خورشید پیشش ذرههامانند موسی روح هم افتاد بیهوش از لقاخنبک زنان بر نیستی دستک زنان اندر نماکالصبر مفتاح الفرج و الشکر مفتاح الرضاحارس بدی سلطان شدی تا کی زنی طال بقابرقی بر ایشان برزده مانده ز حیرت از دعاو النار صراف الذهب و النور صراف الولاو الوصل تریاق الغشا یا من علی قلبی مشاو العشق من جلاسنا من یدر ما فی راسناکل المنی فی جنبه عند التجلی کالهباو السکر افنی غصتی یا حبذا لی حبذاالقلب من ارواحکم فی الدور تمثال الرحایا یوسفینا فی البشر جودوا بما الله اشتریقدامکم فی یقظه قدام یوسف فی الکرییا من لحب او نوی یشکوا مخالیب النوی

ای عاشقان ای عاشقان

1
2
3
4
5
6
7
8

ای عاشقان ای عاشقان آمد گه وصل و لقاای سرخوشان ای سرخوشان آمد طرب دامن کشانآمد شراب آتشین ای دیو غم کنجی نشینای هفت گردون مست تو ما مهرهای در دست توای مطرب شیرین نفس هر لحظه میجنبان جرسای بانگ نای خوش سمر در بانگ تو طعم شکربار دگر آغاز کن آن پردهها را ساز کنخاموش کن پرده مدر سغراق خاموشان بخور

از آسمان آمد ندا کای ماه رویان الصلابگرفته ما زنجیر او بگرفته او دامان ماای جان مرگ اندیش رو ای ساقی باقی درآای هست ما از هست تو در صد هزاران مرحباای عیش زین نه بر فرس بر جان ما زن ای صباآید مرا شام و سحر از بانگ تو بوی وفابر جمله خوبان ناز کن ای آفتاب خوش لقاستار شو ستار شو خو گیر از حلم خدا

ای یار ما دلدار ما

1
2
3
4
5
6
7

ای یار ما دلدار ما ای عالم اسرار مانک بر دم امسال ما خوش عاشق آمد پار ماما کاهلانیم و تویی صد حج و صد پیکار ماما خستگانیم و تویی صد مرهم بیمار مامن دوش گفتم عشق را ای خسرو عیار ماواپس جوابم داد او نی از توست این کار مامن گفتمش خود ما کهیم و این صدا گفتار ما

ای یوسف دیدار ما ای رونق بازار ماما مفلسانیم و تویی صد گنج و صد دینار ماما خفتگانیم و تویی صد دولت بیدار ماما بس خرابیم و تویی هم از کرم معمار ماسر درمکش منکر مشو تو بردهای دستار ماچون هرچ گویی وادهد همچون صدا کهسار مازیرا که که را اختیاری نبود ای مختار ما

خواجه بیا خواجه بیا

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13

خواجه بیا خواجه بیا خواجه دگربار بیاعاشق مهجور نگر عالم پرشور نگرپای تویی دست تویی هستی هر هست توییگوش تویی دیده تویی وز همه بگزیده توییاز نظر گشته نهان ای همه را جان و جهانروشنی روز تویی شادی غم سوز توییای علم عالم نو پیش تو هر عقل گروای دل آغشته به خون چند بود شور و جنونای شب آشفته برو وی غم ناگفته بروای دل آواره بیا وی جگر پاره بیاای نفس نوح بیا وی هوس روح بیاای مه افروخته رو آب روان در دل جوبس بود ای ناطق جان چند از این گفت زبان

دفع مده دفع مده ای مه عیار بیاتشنه مخمور نگر ای شه خمار بیابلبل سرمست تویی جانب گلزار بیایوسف دزدیده تویی بر سر بازار بیابار دگر رقص کنان بیدل و دستار بیاماه شب افروز تویی ابر شکربار بیاگاه میا گاه مرو خیز به یک بار بیاپخته شد انگور کنون غوره میفشار بیاای خرد خفته برو دولت بیدار بیاور ره در بسته بود از ره دیوار بیامرهم مجروح بیا صحت بیمار بیاشادی عشاق بجو کوری اغیار بیاچند زنی طبل بیان بیدم و گفتار بیا

یار مرا غار مرا

1
2
3
4
5
6
7
8

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرانوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویینور تویی سور تویی دولت منصور توییقطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر توییحجره خورشید تویی خانه ناهید توییروز تویی روزه تویی حاصل دریوزه توییدانه تویی دام تویی باده تویی جام توییاین تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی

یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مراسینه مشروح تویی بر در اسرار مرامرغ که طور تویی خسته به منقار مراقند تویی زهر تویی بیش میازار مراروضه اومید تویی راه ده ای یار مراآب تویی کوزه تویی آب ده این بار مراپخته تویی خام تویی خام بمگذار مراراه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

رستم ارز این نفس

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13

رستم از این نفس و هوا زنده بلا مرده بلارستم از این بیت و غزل ای شه و سلطان ازلقافیه و مغلطه را گو همه سیلاب ببرای خمشی مغز منی پرده آن نغز منیبر ده ویران نبود عشر زمین کوچ و قلانتا که خرابم نکند کی دهد آن گنج به منمرد سخن را چه خبر از خمشی همچو شکرآینهام آینهام مرد مقالات نهامدست فشانم چو شجر چرخ زنان همچو قمرعارف گوینده بگو تا که دعای تو کنمدلق من و خرقه من از تو دریغی نبوداز کف سلطان رسدم ساغر و سغراق قدممن خمشم خسته گلو عارف گوینده بگو

زنده و مرده وطنم نیست بجز فضل خدامفتعلن مفتعلن مفتعلن کشت مراپوست بود پوست بود درخور مغز شعراکمتر فضل خمشی کش نبود خوف و رجامست و خرابم مطلب در سخنم نقد و خطاتا که به سیلم ندهد کی کشدم بحر عطاخشک چه داند چه بود ترلللا ترلللادیده شود حال من ار چشم شود گوش شماچرخ من از رنگ زمین پاکتر از چرخ سماچونک خوش و مست شوم هر سحری وقت دعاو آنک ز سلطان رسدم نیم مرا نیم تو راچشمه خورشید بود جرعه او را چو گدازانک تو داود دمی من چو کهم رفته ز جا

گاندی پنج‌شنبه 26 اسفند‌ماه سال 1389 ساعت 12:22 ب.ظ

0 نظر

شعر۵

چون نالد این مسکین

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19

چون نالد این مسکین که تا رحم آید آن دلدار راخورشید چون افروزدم تا هجر کمتر سوزدمای عقل کل ذوفنون تعلیم فرما یک فسونچون نور آن شمع چگل میدرنیابد جان و دلجبریل با لطف و رشد عجل سمین را چون چشدعنقا که یابد دام کس در پیش آن عنقامگسکو آن مسیح خوش دمی بیواسطه مریم یمیدجال غم چون آتشی گسترد ز آتش مفرشیتن را سلامتها ز تو جان را قیامتها ز توساغر ز غم در سر فتد چون سنگ در ساغر فتدماندم ز عذرا وامقی چون من نبودم لایقیشطرنج دولت شاه را صد جان به خرجش راه رابینم به شه واصل شده می از خودی فاصل شدهباشد که آن شاه حرون زان لطف از حدها برونجانی که رو این سو کند با بایزید او خو کندمخدوم جان کز جام او سرمست شد ایام اوعالی خداوند شمس دین تبریز از او جان زمینای صد هزاران آفرین بر ساعت فرختریندر پاکی بیمهر و کین در بزم عشق او نشین

خون بارد این چشمان که تا بینم من آن گلزار را دل حیلتی آموزدم کز سر بگیرم کار را کز وی بخیزد در درون رحمی نگارین یار را کی داند آخر آب و گل دلخواه آن عیار را این دام و دانه کی کشد عنقای خوش منقار را ای عنکبوت عقل بس تا کی تنی این تار را کز وی دل ترسا همی پاره کند زنار را کو عیسی خنجرکشی دجال بدکردار را عیسی علامتها ز تو وصل قیامت وار را آتش به خار اندرفتد چون گل نباشد خار را لیکن خمار عاشقی در سر دل خمار را صد که حمایل کاه را صد درد دردی خوار را وز شاه جان حاصل شده جانها در او دیوار را منسوخ گرداند کنون آن رسم استغفار را یا در سنایی رو کند یا بو دهد عطار را گاهی که گویی نام او لازم شمر تکرار را پرنور چون عرش مکین کو رشک شد انوار را کان ناطق روح الامین بگشاید آن اسرار را در پرده منکر ببین آن پرده صدمسمار را

من دی نگفتم مر تورا

1
2
3
4
5
6
7

من دی نگفتم مر تو را کای بینظیر خوش لقاامروز صد چندان شدی حاجب بدی سلطان شدیامشب ستایمت ای پری فردا ز گفتن بگذریامشب غنیمت دارمت باشم غلام و چاکرتناگه برآید صرصری نی بام ماند نه دریباز از میان صرصرش درتابد آن حسن و فرشتعلیم گیرد ذرهها زان آفتاب خوش لقا

ای قد مه از رشک تو چون آسمان گشته دوتا هم یوسف کنعان شدی هم فر نور مصطفی فردا زمین و آسمان در شرح تو باشد فنا فردا ملک بیهش شود هم عرش بشکافد قبا زین پشگان پر کی زند چونک ندارد پیل پا هر ذرهای خندان شود در فر آن شمس الضحی صد ذرگی دلربا کانها نبودش ز ابتدا

هرلحظه وحی آسمان آید

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10

هر لحظه وحی آسمان آید به سر جانهاهر کز گران جانان بود چون درد در پایان بودگل را مجنبان هر دمی تا آب تو صافی شودجانیست چون شعله ولی دودش ز نورش بیشترگر دود را کمتر کنی از نور شعله برخوریدر آب تیره بنگری نی ماه بینی نی فلکباد شمالی میوزد کز وی هوا صافی شودباد نفس مر سینه را ز اندوه صیقل میزندجان غریب اندر جهان مشتاق شهر لامکانای جان پاک خوش گهر تا چند باشی در سفر

کاخر چو دردی بر زمین تا چند میباشی برآ آنگه رود بالای خم کان درد او یابد صفا تا درد تو روشن شود تا درد تو گردد دوا چون دود از حد بگذرد در خانه ننماید ضیا از نور تو روشن شود هم این سرا هم آن سرا خورشید و مه پنهان شود چون تیرگی گیرد هوا وز بهر این صیقل سحر در میدمد باد صبا گر یک نفس گیرد نفس مر نفس را آید فنا نفس بهیمی در چرا چندین چرا باشد چرا تو باز شاهی بازپر سوی صفیر پادشا

آن خواجه را در کوی ما

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30

آن خواجه را در کوی ما در گل فرورفتست پاجباروار و زفت او دامن کشان میرفت اوبس مرغ پران بر هوا از دامها فرد و جداای خواجه سرمستک شدی بر عاشقان خنبک زدیبر آسمانها برده سر وز سرنبشت او بیخبراز بوسهها بر دست او وز سجدهها بر پای اوباشد کرم را آفتی کان کبر آرد در فتیبدهد درمها در کرم او نافریدست آن درمفرعون و شدادی شده خیکی پر از بادی شدهعشق از سر قدوسیی همچون عصای موسییبر خواجه روی زمین بگشاد از گردون کمیندر رو فتاد او آن زمان از ضربت زخم گرانرسوا شده عریان شده دشمن بر او گریان شدهفرعون و نمرودی بده انی انا الله میزدهاو زعفرانی کرده رو زخمی نه بر اندام اوتیرش عجبتر یا کمان چشمش تهیتر یا دهاناکنون بگویم سر جان در امتحان عاشقانکی برگشایی گوش را کو گوش مر مدهوش رااین خواجه باخرخشه شد پرشکسته چون پشهانا هلکنا بعدکم یا ویلنا من بعدکمالعقل فیکم مرتهن هل من صدا یشفی الحزنای خواجه با دست و پا پایت شکستست از قضااین از عنایتها شمر کز کوی عشق آمد ضررغازی به دست پور خود شمشیر چوبین میدهدعشقی که بر انسان بود شمشیر چوبین آن بودعشق زلیخا ابتدا بر یوسف آمد سالهابگریخت او یوسف پیش زد دست در پیراهنشگفتش قصاص پیرهن بردم ز تو امروز منمطلوب را طالب کند مغلوب را غالب کندباریک شد این جا سخن دم مینگنجد در دهن

با تو بگویم حال او برخوان اذا جاء القضا تسخرکنان بر عاشقان بازیچه دیده عشق را میآید از قبضه قضا بر پر او تیر بلا مست خداوندی خود کشتی گرفتی با خدا همیان او پرسیم و زر گوشش پر از طال بقا وز لورکند شاعران وز دمدمه هر ژاژخا از وهم بیمارش کند در چاپلوسی هر گدا از مال و ملک دیگری مردی کجا باشد سخا موری بده ماری شده وان مار گشته اژدها کو اژدها را میخورد چون افکند موسی عصا تیری زدش کز زخم او همچون کمانی شد دوتا خرخرکنان چون صرعیان در غرغره مرگ و فنا خویشان او نوحه کنان بر وی چو اصحاب عزا اشکسته گردن آمده در یارب و در ربنا جز غمزه غمازهای شکرلبی شیرین لقا او بیوفاتر یا جهان او محتجبتر یا هما ز قفل و زنجیر نهان هین گوشها را برگشا مخلص نباشد هوش را جز یفعل الله ما یشا نالان ز عشق عایشه کابیض عینی من بکا مقت الحیوه فقدکم عودوا الینا بالرضا و القلب منکم ممتحن فی وسط نیران النوی دلها شکستی تو بسی بر پای تو آمد جزا عشق مجازی را گذر بر عشق حقست انتها تا او در آن استا شود شمشیر گیرد در غزا آن عشق با رحمان شود چون آخر آید ابتلا شد آخر آن عشق خدا میکرد بر یوسف قفا بدریده شد از جذب او برعکس حال ابتدا گفتا بسی زینها کند تقلیب عشق کبریا ای بس دعاگو را که حق کرد از کرم قبله دعا من مغلطه خواهم زدن این جا روا باشد دغا

ای شاه جسم وجان ما

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21

ای شاه جسم و جان ما خندان کن دندان ماای مه ز اجلالت خجل عشقت ز خون ما بحلما گوی سرگردان تو اندر خم چوگان توگه جانب خوابش کشی گه سوی اسبابش کشیگه شکر آن مولی کند گه آه واویلی کندجان را تو پیدا کردهای مجنون و شیدا کردهایگه قصد تاج زر کند گه خاکها بر سر کندطرفه درخت آمد کز او گه سیب روید گه کدوجویی عجایب کاندرون گه آب رانی گاه خونگه علم بر دل برتند گه دانش از دل برکندروزی محمدبک شود روزی پلنگ و سگ شودگه خار گردد گاه گل گه سرکه گردد گاه ملگه عاشق این پنج و شش گه طالب جانهای خوشگاهی چو چه کن پست رو مانند قارون سوی گوتا فضل تو راهش دهد وز شید و تلوین وارهدچون ماهیان بحرش سکن بحرش بود باغ و وطنزین رنگها مفرد شود در خنب عیسی دررودرست از وقاحت وز حیا وز دور وز نقلان جاانا فتحنا بابکم لا تهجروا اصحابکمانا شددنا جنبکم انا غفرنا ذنبکممستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن

سرمه کش چشمان ما ای چشم جان را توتیا چون دیدمت میگفت دل جاء القضا جاء القضا گه خوانیش سوی طرب گه رانیش سوی بلا گه جانب شهر بقا گه جانب دشت فنا گه خدمت لیلی کند گه مست و مجنون خدا گه عاشق کنج خلا گه عاشق رو و ریا گه خویش را قیصر کند گه دلق پوشد چون گدا گه زهر روید گه شکر گه درد روید گه دوا گه بادههای لعل گون گه شیر و گه شهد شفا گه فضلها حاصل کند گه جمله را روبد بلا گه دشمن بدرگ شود گه والدین و اقربا گاهی دهلزن گه دهل تا میخورد زخم عصا این سوش کش آن سوش کش چون اشتری گم کرده جا گه چون مسیح و کشت نو بالاروان سوی علا شیاد ما شیدا شود یک رنگ چون شمس الضحی بحرش بود گور و کفن جز بحر را داند وبا در صبغه الله رو نهد تا یفعل الله ما یشا رست از برو رست از بیا چون سنگ زیر آسیا نلحق بکم اعقابکم هذا مکافات الولا مما شکرتم ربکم و الشکر جرار الرضا باب البیان مغلق قل صمتنا اولی بنا

ای از ورای پرده ها

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11

ای از ورای پردهها تاب تو تابستان ماای چشم جان را توتیا آخر کجا رفتی بیاتا سبزه گردد شورهها تا روضه گردد گورهاای آفتاب جان و دل ای آفتاب از تو خجلشد خارها گلزارها از عشق رویت بارهاای صورت عشق ابد خوش رو نمودی در جسددر دود غم بگشا طرب روزی نما از عین شبگوهر کنی خرمهره را زهره بدری زهره راکو دیدهها درخورد تو تا دررسد در گرد توچون دل شود احسان شمر در شکر آن شاخ شکرآمد ز جان بانگ دهل تا جزوها آید به کل

ما را چو تابستان ببر دل گرم تا بستان ما تا آب رحمت برزند از صحن آتشدان ما انگور گردد غورهها تا پخته گردد نان ما آخر ببین کاین آب و گل چون بست گرد جان ما تا صد هزار اقرارها افکند در ایمان ما تا ره بری سوی احد جان را از این زندان ما روزی غریب و بوالعجب ای صبح نورافشان ما سلطان کنی بیبهره را شاباش ای سلطان ما کو گوش هوش آورد تو تا بشنود برهان ما نعره برآرد چاشنی از بیخ هر دندان ما ریحان به ریحان گل به گل از حبس خارستان ما

ای فصل با باران ما

1
2
3
4
5
6
7
8
9

ای فصل باباران ما برریز بر یاران ماای چشم ابر این اشکها میریز همچون مشکهااین ابر را گریان نگر وان باغ را خندان نگرابر گران چون داد حق از بهر لب خشکان مابر خاک و دشت بینوا گوهرفشان کرد آسماناین ابر چون یعقوب من وان گل چو یوسف در چمنیک قطرهاش گوهر شود یک قطرهاش عبهر شودباغ و گلستان ملی اشکوفه میکردند دیبربند لب همچون صدف مستی میا در پیش صف

چون اشک غمخواران ما در هجر دلداران ما زیرا که داری رشکها بر ماه رخساران ما کز لابه و گریه پدر رستند بیماران ما رطل گران هم حق دهد بهر سبکساران ما زین بینوایی میکشند از عشق طراران ما بشکفته روی یوسفان از اشک افشاران ما وز مال و نعمت پر شود کفهای کف خاران ما زیرا که بر ریق از پگه خوردند خماران ما تا بازآیند این طرف از غیب هشیاران ما

گاندی پنج‌شنبه 26 اسفند‌ماه سال 1389 ساعت 12:21 ب.ظ

0 نظر

شعر۴

آمد ندا از آسمان

1
2
3
4
5
6
7
8
9

آمد ندا از آسمان جان را که بازآ الصلاسمعا و طاعه ای ندا هر دم دو صد جانت فداای نادره مهمان ما بردی قرار از جان مااز پای این زندانیان بیرون کنم بند گرانتو جان جان افزاستی آخر ز شهر ماستیآوارگی نوشت شده خانه فراموشت شدهاین قافله بر قافله پویان سوی آن مرحلهبانگ شتربان و جرس مینشنود از پیش و پسخلقی نشسته گوش ما مست و خوش و بیهوش ما

جان گفت ای نادی خوش اهلا و سهلا مرحبایک بار دیگر بانگ زن تا برپرم بر هل اتیآخر کجا میخوانیم گفتا برون از جان و جابر چرخ بنهم نردبان تا جان برآید بر علادل بر غریبی مینهی این کی بود شرط وفاآن گنده پیر کابلی صد سحر کردت از دغاچون برنمیگردد سرت چون دل نمیجوشد تو راای بس رفیق و همنفس آن جا نشسته گوش مانعره زنان در گوش ما که سوی شاه آ ای گدا

ای یوسف خوش نام ما

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10

ای یوسف خوش نام ما خوش میروی بر بام ماای بحر پرمرجان من والله سبک شد جان منای ساربان با قافله مگذر مرو زین مرحلهنی نی برو مجنون برو خوش در میان خون بروگر قالبت در خاک شد جان تو بر افلاک شداز سر دل بیرون نهای بنمای رو کایینهایگویی مرا چون میروی گستاخ و افزون میرویگفتم کز آتشهای دل بر روی مفرشهای دلهر دم رسولی میرسد جان را گریبان میکشددل از جهان رنگ و بو گشته گریزان سو به سو

انا فتحنا الصلا بازآ ز بام از در درآاین جان سرگردان من از گردش این آسیااشتر بخوابان هین هله نه از بهر من بهر خدااز چون مگو بیچون برو زیرا که جان را نیست جاگر خرقه تو چاک شد جان تو را نبود فناچون عشق را سرفتنهای پیش تو آید فتنههابنگر که در خون میروی آخر نگویی تا کجامی غلط در سودای دل تا بحر یفعل ما یشابر دل خیالی میدود یعنی به اصل خود بیانعره زنان کان اصل کو جامه دران اندر وفا

امروز دیدم یاررا

1
2
3
4
5

امروز دیدم یار را آن رونق هر کار راخورشید از رویش خجل گردون مشبک همچو دلگفتم که بنما نردبان تا برروم بر آسمانچون پای خود بر سر نهی پا بر سر اختر نهیبر آسمان و بر هوا صد رد پدید آید تو را

میشد روان بر آسمان همچون روان مصطفیاز تابش او آب و گل افزون ز آتش در ضیاگفتا سر تو نردبان سر را درآور زیر پاچون تو هوا را بشکنی پا بر هوا نه هین بیابر آسمان پران شوی هر صبحدم همچون دعا

چندان که خواهی جنگ کن

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11

چندانک خواهی جنگ کن یا گرم کن تهدید راور خود برآید بر سما کی تیره گردد آسمانخود را مرنجان ای پدر سر را مکوب اندر حجرگر تو کنی بر مه تفو بر روی تو بازآید آنپیش از تو خامان دگر در جوش این دیگ جهانبگرفت دم مار را یک خارپشت اندر دهنآن مار ابله خویش را بر خار میزد دم به دمبی صبر بود و بیحیل خود را بکشت او از عجلبر خارپشت هر بلا خود را مزن تو هم هلافرمود رب العالمین با صابرانم همنشینرفتم به وادی دگر باقی تو فرما ای پدر

میدان که دود گولخن هرگز نیاید بر سماکز دود آورد آسمان چندان لطیفی و ضیابا نقش گرمابه مکن این جمله چالیش و غزاور دامن او را کشی هم بر تو تنگ آید قبابس برطپیدند و نشد درمان نبود الا رضاسر درکشید و گرد شد مانند گویی آن دغاسوراخ سوراخ آمد او از خود زدن بر خارهاگر صبر کردی یک زمان رستی از او آن بدلقاساکن نشین وین ورد خوان جاء القضا ضاق الفضاای همنشین صابران افرغ علینا صبرنامر صابران را میرسان هر دم سلامی نو ز ما

جرمی ندارم بیش از این

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18

جرمی ندارم بیش از این کز دل هوا دارم تو رایا این دل خون خواره را لطف و مراعاتی بکناین دو ره آمد در روش یا صبر یا شکر نعمهر گه بگردانی تو رو آبی ندارد هیچ جوبی باده تو کی فتد در مغز نغزان مستی یینی قرص سازد قرصی یی مطبوخ هم مطبوخییامرت نغرد کی رود خورشید در برج اسددر مرگ هشیاری نهی در خواب بیداری نهیسیل سیاه شب برد هر جا که عقلست و خردای جان جان جزو و کل وی حله بخش باغ و گلهر کس فریباند مرا تا عشر بستاند مرازان سو که فهمت میرسد باید که فهم آن سو رودهم او که دلتنگت کند سرسبز و گلرنگت کندهم ری و بی و نون را کردست مقرون با الفلبیک لبیک ای کرم سودای تست اندر سرمهرگز نداند آسیا مقصود گردشهای خودآبیش گردان میکند او نیز چرخی میزندخامش که این گفتار ما میپرد از اسرار ما

از زعفران روی من رو میبگردانی چرایا قوت صبرش بده در یفعل الله ما یشابی شمع روی تو نتان دیدن مر این دو راه راکی ذرهها پیدا شود بیشعشعه شمس الضحیبی عصمت تو کی رود شیطان بلا حول و لاتا درنیندازی کفی ز اهلیله خود در دوابی تو کجا جنبد رگی در دست و پای پارسادر سنگ سقایی نهی در برق میرنده وفازان سیلشان کی واخرد جز مشتری هل اتیوی کوفته هر سو دهل کای جان حیران الصلاآن کم دهد فهم بیا گوید که پیش من بیاآن کت دهد طال بقا او را سزد طال بقاهم اوت آرد در دعا هم او دهد مزد دعادر باد دم اندر دهن تا خوش بگویی ربناز آب تو چرخی میزنم مانند چرخ آسیاکاستون قوت ماست او یا کسب و کار نانباحق آب را بسته کند او هم نمیجنبد ز جاتا گوید او که گفت او هرگز بننماید قفا

چندان بنالم ناله ها

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13

چندان بنالم نالهها چندان برآرم رنگهابر مرکب عشق تو دل میراند و این مرکبشبنما تو لعل روشنت بر کوری هر ظلمتیبا این چنین تابانیت دانی چرا منکر شدندگر نی که کورندی چنین آخر بدیدندی چنانچون از نشاط نور تو کوران همی بینا شونداما چو اندر راه تو ناگاه بیخود میشودزین رو همیبینم کسان نالان چو نی وز دل تهیزین رو هزاران کاروان بشکسته شد از ره رواناشکستگان را جانها بستست بر اومید توتا قهر را برهم زند آن لطف اندر لطف توتا جستنی نوعی دگر ره رفتنی طرزی دگروز دعوت جذب خوشی آن شمس تبریزی شود

تا برکنم از آینه هر منکری من زنگهادر هر قدم میبگذرد زان سوی جان فرسنگهاتا بر سر سنگین دلان از عرش بارد سنگهاکاین دولت و اقبال را باشد از ایشان ننگهاآن سو هزاران جان ز مه چون اختران آونگهاتا از خوشی راه تو رهوار گردد لنگهاهر عقل زیرا رسته شد در سبزه زارت بنگهازین رو دو صد سرو روان خم شد ز غم چون چنگهازین ره بسی کشتی پر بشکسته شد بر گنگهاتا دانش بیحد تو پیدا کند فرهنگهاتا صلح گیرد هر طرف تا محو گردد جنگهاپیدا شود در هر جگر در سلسله آهنگهاهر ذره انگیزندهای هر موی چون سرهنگها

چون خورشید نخسپد خسروا

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22

چون خون نخسپد خسروا چشمم کجا خسپد مهاگر لب فروبندم کنون جانم به جوش آید درونمعذور دارم خلق را گر منکرند از عشق مااز جوش خون نطقی به فم آن نطق آمد در قلمکای شه سلیمان لطف وی لطف را از تو شرفما مور بیچاره شده وز خرمن آواره شدهما بنده خاک کفت چون چاکران اندر صفتتو یاد کن الطاف خود در سابق الله الصمدتو صدقه کن ای محتشم بر دل که دیدت ای صنمآن آب حیوان صفا هم در گلو گیرد وراای آفتاب اندر نظر تاریک و دلگیر و شررای جان شیرین تلخ وش بر عاشقان هجر کشای جان سخن کوتاه کن یا این سخن در راه کنای تن چو سگ کاهل مشو افتاده عوعو بس معوای صد بقا خاک کفش آن صد شهنشه در صفشوانگه سلیمان زان ولا لرزان ز مکر ابتلاناگه قضا را شیطنت از جام عز و سلطنتچون یک دمی آن شاه فرد تدبیر ملک خویش کردتا باز از آن عاقل شده دید از هوا غافل شدهزد تیغ قهر و قاهری بر گردن دیو و پریزود اندرآمد لطف شه مخدوم شمس الدین چو مهاز شه چو دید او مژدهای آورد در حین سجدهای

کز چشم من دریای خون جوشان شد از جور و جفاور بر سرش آبی زنم بر سر زند او جوش رااه لیک خود معذور را کی باشد اقبال و سناشد حرفها چون مور هم سوی سلیمان لابه رادر تو را جانها صدف باغ تو را جانها گیادر سیر سیاره شده هم تو برس فریاد ماما دیدبان آن صفت با این همه عیب عمادر حق هر بدکار بد هم مجرم هر دو سرادر غیر تو چون بنگرم اندر زمین یا در سماکو خورده باشد بادهها زان خسرو میمون لقاآن را که دید او آن قمر در خوبی و حسن و بهادر فرقت آن شاه خوش بیکبر با صد کبریادر راه شاهنشاه کن در سوی تبریز صفاتو بازگرد از خویش و رو سوی شهنشاه بقاگشته رهی صد آصفش واله سلیمان در ولااز ترس کو را آن علا کمتر شود از رشکهابربوده از وی مکرمت کرده به ملکش اقتضادیو و پری را پای مرد ترتیب کرد آن پادشازان باغها آفل شده بیبر شده هم بینواکو را ز عشق آن سری مشغول کردند از قضادر منع او گفتا که نه عالم مسوز ای مجتباتبریز را از وعدهای کارزد به این هر دو سرا

گاندی پنج‌شنبه 26 اسفند‌ماه سال 1389 ساعت 12:20 ب.ظ

0 نظر

خدا را،می زنم فریاد،خدارا

روزانه‌ها

دسته‌ها

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی

کنجشک و خدا

شعر۶

شعر۶

شعر۵

شعر۴